Sorry. Het spijt me.
Dat ik de persoon ben die ik ben
Dat ik geen moeite meer voor je wil doen
Dat ik niet meer kan lachen om je grapjes
Dat ik de hele dag in bed lig
Dat ik niks meer kan
Dat niks meer wil
Dat ik niks meer zie
Dat ik geld uitgeef aan nutteloze dingen
Dat ik niet meer kan dromen
Dat ik geen toekomst zie
Dat ik geen leuk gezelschap meer ben
Dat ik..
Ach laat maar.
Het spijt me,
Dat ik niet meer wil leven.
Het spijt me,
Dat ik depressief ben..
'Het is wel over, maar nog niet voorbij'
Marco Borsato
Een zinnetje uit een liedje, wat je op allerlei manieren op kan vatten. Voor mijn eigen leven geldt dat ik vind dat het niet voorbij is als twee mensen uit elkaar gaan. Daarnaast heb ik ook zoiets: 'zeg nooit nooit'. Je weet namelijk niet of je ooit nog een tweede kans gaat krijgen of gaat nemen.
Nu wil ik inhaken op het eerste. Als iemand zegt dat diegene niet meer met je verder kan, om wat voor reden dan ook, het is nog niet voorbij. Dan komt juist de tijd van awkward blikken en awkward gesprekken, awkward 'hoi' zeggen en de ander het te gezellig zien hebben met iemand anders. Op dat moment begint pas de vertaling van wat jullie hadden, wat jullie hebben gedeeld, wat jullie hebben doorgelopen en wat voor bijzondere momenten er zijn geweest. De aanrakingen, zoenen, gezamenlijke nachten, onverwachte bezoekjes en het samen wakker worden. Het lijkt of je dan pas alles echt gaat waarderen.
Ze zeggen ook wel: 'you don't know what you've got till it's gone'. Dit vind ik zelf een beetje dubbel. Tuurlijk weet je dat wel. Als iemand alleen geheel onverwacht uit jouw leven stapt omdat hij of zij niet meer genoeg aan jou heeft of in jou ziet, wordt je gewoon lekker met je neus op de feiten gedrukt.
Het is zo jammer om afscheid te nemen, wanneer jij nog wel met iemand verder wil. En zelfs al wil je niet met iemand verder, je kan zoveel van iemand leren. Elke persoon is speciaal en elke persoon heeft iets bijzonders. Elk heeft speciale momenten met jou, waarvan alleen jullie 2 weten hoe het echt was en hoe het voelde. Als je elkaar verlaat betekent dat dat je die ervaringen niet meer echt met iemand kan delen. Het kan zomaar worden vergeten. Daarnaast is het natuurlijk ook heel mooi, dat maakt het dat niemand in feite vervangbaar kan zijn.
Zal ik zomaar in de vergetelheid raken?
Ik heb mijn knop voor de 'automatische piloot' de laatste tijd heel goed kunnen vinden. Je zet dit knopje om/aan en je hoeft er een stuk minder bij na te denken.
Als ik achter mn laptopje zit, kan ik dan ook heel goed mijn automatische piloot aanzetten als ik wil schrijven. Ik open deze blog of gewoon een Word-bestandje en dan vinden mn letters zonder pardon alle letters en staat er zomaar iets op papier. De afgelopen tijd kon ik niet meer zo goed schrijven, maar dat wijt ik aan het feit dat ik alles trouw in mn Moleskine boekje wou schrijven. Probleem: bij elke zin die ik schreef dacht ik enorm veel na. Die is dus even weggestopt en lang leve mn laptop.
Maar in het leven heeft ie de afgelopen jaren zo ongeveer constant aangestaan. Hierdoor is deze functie in mij totaal vermoeid geraakt. Ik heb hem met moeite eraf kunnen halen, hij was een tijdje vast geroest. Nu weigert hij ook alleen maar. Als ik niet wil, wil ik niet.
Het probleem van zo'n automatische piloot is dat je niet stilstaat, niet geniet en niet nadenkt over de dingen die je doet en die je meemaakt. Terwijl dat de reden zou moeten zijn om het leven mooi te vinden of in ieder geval mooier te maken.
Op z'n tijd heb ik hem weer even aan staan. Het is makkelijk. Zolang ik hem af en toe niet vergeet uit te zetten wanneer de aan-functie helemaal niet zo nodig is.
Heb jij je automatische piloot aan of uit staan?
Blof