maandag 17 december 2012
3 wegen
Links. Links is de weg van fout. Links klinkt fout. De voorkeur van Nederlanders ligt, bij mijn idee, altijd bij rechts. En links is rechts z'n vijand. Links in mijn hoofd is de weg van onzekerheid, van het doemdenken, het wantrouwen, de hopeloosheid en de lusteloosheid. Als mijn hoofd aan het begin van de dag ineens zin heeft om links te gaan, ben ik voor de gehele dag dan ook gedoemd met ideeën waar niemand vrolijk van wordt. Op zulke dagen ben ik geen leuke huisgenoot, kan ik niet lachen en mag ik dat zelfs ook niet van mezelf. Het is de weg waar het kwaad schiet, waar ik eigenlijk zo snel mogelijk af wil, maar als ik blijf staan ik ook niet verder kom. Het is de weg, die altijd lang lijkt en waarbij het wel even duurt voordat ik hem heb uitgelopen.
Rechtdoor, zo lekker makkelijk. Niet nadenken, gewoon gaan. Het is de weg die ik de afgelopen jaar vaak bewandeld heb. Niet omdat ik de keuze nam, maar omdat rechtdoor soms zo gemakkelijk is. Je komt toch wel ergens en kan snel weer je weg terug vinden. Al kom je soms ook nergens, omdat je niet van je pad af wijkt. Het is de weg waar rechts en links bijeenkomen. Waar de gedachten verspreid zijn, het gras niet groen maar ook niet bedorven, de gouden tussenweg. De weg waar dingen worden ontweken, waar niks wordt beleefd, maar dus ook niks wordt bereikt. En dat maakt de middenweg toch niet altijd zo fantastisch.
En dan rechts. Mijn hoofd is maar een paar keer rechts gegaan. Rechts is de weg van het goeie, het stricte, het georganiseerde, het levendige. Rechts is goed, veilig en vertrouwd. Maar de enkele keren dat ik rechts heb mogen ervaren, is de momenten waarop ik verliefd was. Of het moment waarop ik aan iets nieuws was begonnen, ik weer hoop had en daarom dacht 'nu is het tijd voor rechts!'. Jammer genoeg kom ik er niet zo vaak. Ik ben niet zo vaak in m'n nopjes, in m'n hoofd gestructureerd en in m'n hart alleen maar enthousiast. Ik kan de keren nog herinneren. Misschien dat ik daarom 'op zoek' ben naar liefde. Omdat ik dan weer eens rechts kan gaan en ervaren hoe dat ook alweer is. Al is het maar heel even, om even geluk te voelen en te weten waar ik het voor doe.
En het gekke is, mijn hoofd bepaalt zelf ineens waar hij heen wil. Zelf ineens de intentie, links of rechtdoor. En soms, heel misschien rechts. En soms, een klein stapje achteruit. Waarom gaan we nou niet rechts? Net alsof rechts een afgesloten weg is en ze het bord pas weghalen als ze vinden dat ik het verdien. Als ze weten dat ik er klaar voor ben. Dan pas willen ze de weg vrijmaken en kan ik rechts in.
Zucht. Wanneer gaan mijn hart en mijn hoofd een keer dezelfde kant uit? Wanneer zijn zij het een keer eens met elkaar? Misschien morgen..
donderdag 6 december 2012
Ziek
Vroeger
Gelukkig kon ik er wel een paar ontmoeten. Leugentjes om eigen bestwil, noemen ze dat. Wat moest ik dan? En misschien heb ik mezelf wel gek gemaakt met het idee dat dat vrienden waren, maar op dat moment gaven zij mij hoop en een reden om te leven.
Het is gek. Ergens wil ik het zelf niet eens geloven. Ik wil ook niet over vroeger praten. Ik verdring vroeger. Vroeger was alles anders, geloofde ik veel in dingen die er niet waren. Vroeger was niets zoals het was. Vroeger was ik altijd alleen. Vroeger, nee vroeger was niet leuk. Van vroeger heb ik spijt. Vroeger verafschuw ik. Ik haat het. Ik wou dat het anders was. Ik hou m'n mond wel als het over vroeger gaat. Vroeger, nee ik wil niet meer. Ik wil niet dat vroeger was zoals hij is.
Bezorgheid
Nee, nee, nee. Misschien haat ik daarom de liefde, de mensen en de wereld wel zo. Omdat iedereen dit stukje niet snapt. Zou ik het zeggen, zou de spontaniteit weg gaan. Zouden mensen zich opgedrongen voelen om mijn 'regel' na te leven. Net alsof ik aan de grond genageld moet zijn, de afgrond nabij moet zijn, in het diepste dal zit, om liefde te kunnen krijgen. Om een arm om me heen te kunnen krijgen. Terwijl ieder naast mij weet hoeveel ik van een knuffel of zelfs een gemeende 'hoe gaat het met je?' op kan knappen. En als ik zeg dat het goed gaat, ze nog verder vragen 'echt wel?', waarop ik van tevoren weet dat ik het woordje van twee letters niet uit kan spreken en mijn tranen over mijn wangen gaan lopen.
Zonde.
Net alsof mensen niet weten dat ik vaker huil dan de keren die ik het laat zien. Dat is toch raar. Daarnaast denk ik dat mensen gewoon niet om willen gaan die sad is en het niet willen zien.
Welke dag?
Ohja, de mail. Er staan 6 mails in mijn Postvak In. Een hoop rotzooi, dingen waar ik toch niks aan heb. Reclame van de H&M en andere sites. Net alsof ik nu nog weer zin heb om iets te kopen. Gisteren ging ik een middag shoppen, maar kwam ik alleen maar thuis met een paar opbergbakken en een multomap. Nuttig. Mijn H&M- en Fashioncard onaangeraakt. Ach, elke mail die belangrijk is, geef ik gewoon een sterretje. Wanneer ik zin heb, wanneer ik het wil doen, wanneer ik me nuttig wil maken, dan stuur ik wel een paar zinnen terug. Ik doe gewoon net of ik het veel te druk heb. Heb ik ook, met mezelf. Net alsof die mensen dat nu zouden snappen.
Ohja, de mail. Ik had al m'n moed bijeengeraapt om mijn CV op te leuken en een leuke, spontane, sollicitatiebrief te typen. Naar de Dille & Kamille, waar ik op slag verliefd op was geworden. Een paar vaste dagen in de maand werken. Misschien zou ik mezelf dan weer nuttig voelen. Misschien zou ik dan weer interesses kunnen vinden. Mijn creativiteit. Wat mis ik mijn creativiteit. En daarnaast de rust. Maar bij het openen van de mail, het lezen dat ik niet ben uitgenodigd worden voor een gesprek, dat doet toch ergens weer pijn. Wéér pijn. Ik word er zo moe van. Ik wist wel dat ik dit kon verwachten en vind het netjes dat ze me nog een reactie hebben gegeven, maar toch. Het is net alsof de hele wereld weet dat het niet goed gaat en me ook niks gunt totdat het wel goed met me gaat, dan pas voor me open wil staan en me dan pas weer kansen wil geven.
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis, toch zou ik niet weten waarom dit gevoel toch voor altijd is.
Stilte is mijn vriend geworden. Ik zou nu dan ook op mezelf moeten vertrouwen. Mezelf ontplooien. Wat wil ik, wie ben ik, wat doe ik? Maar in deze stilte vind ik niet mezelf, maar lijkt het juist steeds meer alsof ik niets meer ben dan een leegte. Een leegte, die gevuld wordt door alles om zich heen, maar vanuit zichzelf nooit meer zal worden dan dat. Het is nooit een individu, nooit een eigen wil, nooit een eigen weg, nooit onafhankelijk.
Weet je, ik geloof gewoon niet meer. Na die 8 jaren vechten met en tegen mezelf ben ik te moe en te moedeloos om weer alles op te pakken. Ik heb gevochten op allerlei manieren, maar ik ben weer terug bij af. Terug bij af, omdat ik weer een keer naar mezelf luister en mezelf weer ben. En dit ben ik, een leegte, en dat zal ik blijven. Maar waarom ga ik dan nog verder? Ik geloof niet meer. Niet in geluk, niet in een toekomst, niet in de liefde. Mijn potje hoop heb ik proberen aan te vullen, maar alles wat ik er in probeerde te stoppen, leek er net zo hard weer uit te gaan. Net alsof er een gat in zit, een gaatje die ervoor zorgt dat ik niet beter kan worden.
Ik ben moe. Moe van het vechten, de strijd, de herinneringen, het geven en niks krijgen. Elke dag leven voor een ander, doen voor een ander, vechten voor een ander. Zou ik dit willen doen voor mezelf? Dat zou ik niet kunnen volhouden. Nee, want daar sta ik nu. En dit kan ik zo niet aan. Ik heb mezelf wijs proberen te maken dat ik altijd iemand had om voor te leven, dat iets voor andere mensen doen mij gelukkig maakt. Nu zie ik dat het alleen een manier was om mijn depressie vooruit te schuiven. Ik zou niet voor een ander mogen leven. Ik zou voor mezelf moeten leven. Ik ben moe, omdat ik zoveel voor anderen heb gedaan, maar er te weinig voor terug heb zien komen. Geven, geven, geven. Ik zou graag eens iets meer willen nemen. Dat mensen naar me toe komen rennen, me onverwachts meer geven dan ik had kunnen verwachten.
Het houdt op. Het vechten. Zou ik verder gaan, door moeten leven, me zo blijven voelen? Of zou ik moeten stoppen, simpelweg omdat ik geen andere uitweg meer weet? Ik weet het niet.
Ik denk dat ik blijf proberen. Blijf proberen, zoals ik dat al jaren doe. Al ben ik bang dat het eind, de afgrond steeds dichterbij aan het komen is. De weg houdt op.
maandag 3 december 2012
Men
Is het raar als ik begin te denken, dat de mannen waar ik op val niet voor mij bedoeld zijn? Hoe graag ik dit ook zou willen en hoe erg ik mn best ook doe, misschien is het wel zo dat zij er nooit voor mij zullen zijn. Moet ik dan opgeven, mn eisen bijstellen en voor iets anders gaan?
zondag 25 november 2012
Het spijt me
Sorry. Het spijt me.
Dat ik de persoon ben die ik ben
Dat ik geen moeite meer voor je wil doen
Dat ik niet meer kan lachen om je grapjes
Dat ik de hele dag in bed lig
Dat ik niks meer kan
Dat niks meer wil
Dat ik niks meer zie
Dat ik geld uitgeef aan nutteloze dingen
Dat ik niet meer kan dromen
Dat ik geen toekomst zie
Dat ik geen leuk gezelschap meer ben
Dat ik..
Ach laat maar.
Het spijt me,
Dat ik niet meer wil leven.
Het spijt me,
Dat ik depressief ben..
Voorbij
'Het is wel over, maar nog niet voorbij'
Marco Borsato
Een zinnetje uit een liedje, wat je op allerlei manieren op kan vatten. Voor mijn eigen leven geldt dat ik vind dat het niet voorbij is als twee mensen uit elkaar gaan. Daarnaast heb ik ook zoiets: 'zeg nooit nooit'. Je weet namelijk niet of je ooit nog een tweede kans gaat krijgen of gaat nemen.
Nu wil ik inhaken op het eerste. Als iemand zegt dat diegene niet meer met je verder kan, om wat voor reden dan ook, het is nog niet voorbij. Dan komt juist de tijd van awkward blikken en awkward gesprekken, awkward 'hoi' zeggen en de ander het te gezellig zien hebben met iemand anders. Op dat moment begint pas de vertaling van wat jullie hadden, wat jullie hebben gedeeld, wat jullie hebben doorgelopen en wat voor bijzondere momenten er zijn geweest. De aanrakingen, zoenen, gezamenlijke nachten, onverwachte bezoekjes en het samen wakker worden. Het lijkt of je dan pas alles echt gaat waarderen.
Ze zeggen ook wel: 'you don't know what you've got till it's gone'. Dit vind ik zelf een beetje dubbel. Tuurlijk weet je dat wel. Als iemand alleen geheel onverwacht uit jouw leven stapt omdat hij of zij niet meer genoeg aan jou heeft of in jou ziet, wordt je gewoon lekker met je neus op de feiten gedrukt.
Het is zo jammer om afscheid te nemen, wanneer jij nog wel met iemand verder wil. En zelfs al wil je niet met iemand verder, je kan zoveel van iemand leren. Elke persoon is speciaal en elke persoon heeft iets bijzonders. Elk heeft speciale momenten met jou, waarvan alleen jullie 2 weten hoe het echt was en hoe het voelde. Als je elkaar verlaat betekent dat dat je die ervaringen niet meer echt met iemand kan delen. Het kan zomaar worden vergeten. Daarnaast is het natuurlijk ook heel mooi, dat maakt het dat niemand in feite vervangbaar kan zijn.
Zal ik zomaar in de vergetelheid raken?
Automatische piloot
Ik heb mijn knop voor de 'automatische piloot' de laatste tijd heel goed kunnen vinden. Je zet dit knopje om/aan en je hoeft er een stuk minder bij na te denken.
Als ik achter mn laptopje zit, kan ik dan ook heel goed mijn automatische piloot aanzetten als ik wil schrijven. Ik open deze blog of gewoon een Word-bestandje en dan vinden mn letters zonder pardon alle letters en staat er zomaar iets op papier. De afgelopen tijd kon ik niet meer zo goed schrijven, maar dat wijt ik aan het feit dat ik alles trouw in mn Moleskine boekje wou schrijven. Probleem: bij elke zin die ik schreef dacht ik enorm veel na. Die is dus even weggestopt en lang leve mn laptop.
Maar in het leven heeft ie de afgelopen jaren zo ongeveer constant aangestaan. Hierdoor is deze functie in mij totaal vermoeid geraakt. Ik heb hem met moeite eraf kunnen halen, hij was een tijdje vast geroest. Nu weigert hij ook alleen maar. Als ik niet wil, wil ik niet.
Het probleem van zo'n automatische piloot is dat je niet stilstaat, niet geniet en niet nadenkt over de dingen die je doet en die je meemaakt. Terwijl dat de reden zou moeten zijn om het leven mooi te vinden of in ieder geval mooier te maken.
Op z'n tijd heb ik hem weer even aan staan. Het is makkelijk. Zolang ik hem af en toe niet vergeet uit te zetten wanneer de aan-functie helemaal niet zo nodig is.
Heb jij je automatische piloot aan of uit staan?
donderdag 22 november 2012
Alleen
Omring
Met mensen
Gedachten
Woorden
Warmte
En een dak boven mijn hoofd
Maar niet het gevoel
dat het hoort
dat het goed is, zo
Ik weet niet
waar ik moet beginnen
waar ik moet verder gaan
hoe ik moet verder gaan
Hoe ga ik verder?
Ik weet niet meer
of ik nog wil vechten
of ik nog wil denken
of ik wil zijn
Wil ik nog zijn?
Ik weet niet meer
wie ik wil zijn
wat ik wil doen
of ik nog gelukkig kan zijn
Wil ik nog gelukkig zijn?
Ik vraag me af
of ik niet beter
gewoon moet stoppen
en weg moet gaan
Zal ik gaan?
dinsdag 20 november 2012
Vuur
is het geel
of is het de zon
Is het de regen
die blust
of is het de lucht
die het aanwakkert
Zijn het stenen
brandt het ze dood
Of zal het
niet meer vergaan
Ben je wakker
of zijn dit
de laatste vonken
voordat je verdwijnt
Tweestrijd
Alles. Niks.
Doorgaan. Stoppen.
De toekomst in. Terug gaan.
Laten vallen. Voor vechten.
Links. Rechts.
Wil ik niks?
Of wil ik alles?
Wat wil ik,
al ik überhaupt al iets wil.
maandag 12 november 2012
Maandag .003
Zo stil
en dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan
al zing ik duizend liedjes over dit gemis
ik zou het echt niet weten, ik zou het echt niet weten
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan
en dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan
al zing ik duizend liedjes over dit gemis
maar toch zou ik niet weten, waarom toch, dit gevoel voor altijd is
Blof
zaterdag 3 november 2012
Jij
vrijdag 2 november 2012
Vrijgezel
Vrijdag .001
woensdag 31 oktober 2012
Woensdag .003
Passie. Muziek. Je was weg. Dit was ik. Dit ben ik. Maar muziek, ik was je kwijt. Want door jou kan ik vertellen wat ik vind, wil, zie en denk. Woord voor woord, samen met de melodie. De kunst van mijn gedachten zijn eigen gang kunnen laten gaan. Bewonderen. Dromen. Vooral dromen. Begrip.
B E G R I P
Dat ben je, muziek. Ik hou van je. Ik was het vergeten, jij was mijn stille liefde, maar gelukkig heb ik je niet laten gaan. IK HOU VAN JE. En dan nog ben ik op zoek naar muziek die mijn gedachten hierover vertaald.
Ik ben altijd op zoek, altijd op zoek..
maandag 29 oktober 2012
Maandag .002
Vandaag was er iets met je. Hoe ik het kan noemen weet ik niet. Je was leeg. Maar niet zo leeg dat ik je niet gevuld heb. Je was zoals je vroeger was, op één of andere manier had ik je weer eens terug. En niet zomaar terug, nee helemaal.
De slapeloze nacht. Het gevoel. Het gemis of juist het aanwezige. 'Jou hoef ik nu niet'. Maar god, hoe moet ik het verder omschrijven. Is mijn leven dan echt zo leeg geworden? Ben ik echt zo leeg geworden? Of is het morgen anders, als ik mijn ogen open doe, de zon zie schijnen en de wind weer langs me heen raast?
Misschien Morgen.
dinsdag 16 oktober 2012
Dinsdag .002
maandag 15 oktober 2012
Maandag .001
Ik heb iets van je geprobeerd te maken, maar alles bleek het net niet te zijn. Ligt dat aan mij?
Misschien dringt het nu pas tot me door, misschien komt het nu wel heel erg dichtbij. Want weetje, het eind en het begin, beide komen steeds dichter bij..
Ga ik huilen? Denk het niet.. Ik ben klaar met huilen, met verdriet. Laat mij maar weer 'zij die lacht' zijn. Soms misschien moeilijk, maar soms juist heel gemakkelijk en fijn..
zondag 14 oktober 2012
Zondagavond rust
Waarschijnlijk ben je net als ik soms op zoek naar wat iets meer rust brengt. Alleen op de bankhangen en stomme programma's of films kijken neemt niet weg dat je onrustig, gestrest of ongelukkig bent. Om de kalmte in mij op dit moment op te zoeken daarom deze post.
Dream .002
I just would like to be someone's life. I just would like someone for my own. Especially for me, exceptionally for me.
Just you. And me.
Dream .001
Thoughts .001
Vandaag
En dan staar ik. Er is een waas, ik heb het warm. Is het door de verwarming, door de deur die dicht is en door het hol wat ik hier aan het kweken ben? Of zijn het mijn gedachten die op hol zijn geslagen, waar ik geen vat op krijg? Het enige dat ik op dit moment vast kan stellen, is dat dit weer een nieuw begin is. De hoeveelste weet ik niet. Zelfs mijn blog mag meedoen met dit nieuwe begin.
Gekenmerkt door de vogels, die voor de vrijheid staan. De vrijheid in mijn leven die hopelijk binnenkort plaats zal vinden. Omdat ik dan eindelijk vrij ben, verlost uit de kooi van het verleden. Waarna ik weg kan vliegen naar een beter bestaan, eentje waar ik me beter bij voel, eentje waarbij ik me welkom voel en eentje waar ik mezelf vooral kan zijn. Eentje met minder rond dwalende gedachtes. Kom je?..
Vandaag is een dag van mezelf bijeenrapen, rust vinden, chaos opruimen, me klaarmaken voor het nieuwe begin. Wat doe ik nu, wat wil ik? Als ik überhaupt nog iets wil dan. Wat wil ik proberen? Voor wie wil ik het doen? Wat wil ik vergeten? Hoe wil ik zijn? Hoe ga ik het doen? En ook, hoe ga ik het vertellen? Nu ga ik eerst de deur uit om af te koelen, een paar enveloppen langs te brengen en weer lekker te dromen.