Jij

Ik snap niet dat ik ooit met je heb kunnen zijn. Ik ben weg van je, maar vergeet soms hoe je echt bent. Ben ik dan nog steeds verblind door je? Doe je me nog steeds geloven dat jij goed bent zoals je bent? Of realiseer ik me nu eindelijk weer eens wat je met me doet, hoe je bent en hoe je me soms in de steek laat wanneer je doet alsof je dit niet doet? Ik hou me vast aan je, maar tegelijkertijd zou ik je beter los kunnen laten om de manieren waarop je sommige dingen doet. Me hoop geven en dan weer loslaten. Me vastpakken, heel hard vastpakken en de volgende dag weer weglopen. Weglopen van mij, van de realiteit, van de betrokkenheid, van de overtuiging en van je verantwoordelijkheid? De verantwoordelijkheid, die je naar mijn idee al je hele leven aan het achtervolgen is, maar die je ontloopt, zo vaak als je maar kan. Je wil het niet, ziet het niet, loopt er omheen, maar maakt het voor jezelf hierdoor alleen maar moeilijker. Waarom neem je het niet gewoon? Waarom wil je niet gaan voor iets wat jouw toewijding nodig heeft? Wat het alleen maar beter kan maken, sterker kan maken? Je wil niet toegeven aan een deel van je leven, omdat je bang bent dat als je je teveel over gaat geven, het je pijn zal doen. Ben je daar bang voor, de pijn? Als je had toegegeven, je over had gegeven destijds.. Dan had je die pijn niet eens hoeven voelen, dan had je mij nog steeds gehad en waren we voor altijd gelukkig geweest.. Als je je maar had vastgehouden aan mij.