3 wegen

Weet je, er zijn drie wegen in mijn hoofd. Links, rechtdoor en rechts. Net zoals je op een gewone kruising zou gaan staan. Achteruit is ook een weg, maar deze ontwijk ik. Hij is er wel, dat weet ik. Ik ben vaak dan ook te nieuwsgierig om een stapje achteruit te wagen, maar weet dat dit niet de goede weg is, ook al is hij zo aanlokkelijk.

Links. Links is de weg van fout. Links klinkt fout. De voorkeur van Nederlanders ligt, bij mijn idee, altijd bij rechts. En links is rechts z'n vijand. Links in mijn hoofd is de weg van onzekerheid, van het doemdenken, het wantrouwen, de hopeloosheid en de lusteloosheid. Als mijn hoofd aan het begin van de dag ineens zin heeft om links te gaan, ben ik voor de gehele dag dan ook gedoemd met ideeën waar niemand vrolijk van wordt. Op zulke dagen ben ik geen leuke huisgenoot, kan ik niet lachen en mag ik dat zelfs ook niet van mezelf. Het is de weg waar het kwaad schiet, waar ik eigenlijk zo snel mogelijk af wil, maar als ik blijf staan ik ook niet verder kom. Het is de weg, die altijd lang lijkt en waarbij het wel even duurt voordat ik hem heb uitgelopen.

Rechtdoor, zo lekker makkelijk. Niet nadenken, gewoon gaan. Het is de weg die ik de afgelopen jaar vaak bewandeld heb. Niet omdat ik de keuze nam, maar omdat rechtdoor soms zo gemakkelijk is. Je komt toch wel ergens en kan snel weer je weg terug vinden. Al kom je soms ook nergens, omdat je niet van je pad af wijkt. Het is de weg waar rechts en links bijeenkomen. Waar de gedachten verspreid zijn, het gras niet groen maar ook  niet bedorven, de gouden tussenweg. De weg waar dingen worden ontweken, waar niks wordt beleefd, maar dus ook niks wordt bereikt. En dat maakt de middenweg toch niet altijd zo fantastisch.

En dan rechts. Mijn hoofd is maar een paar keer rechts gegaan. Rechts is de weg van het goeie, het stricte, het georganiseerde, het levendige. Rechts is goed, veilig en vertrouwd. Maar de enkele keren dat ik rechts heb mogen ervaren, is de momenten waarop ik verliefd was. Of het moment waarop ik aan iets nieuws was begonnen, ik weer hoop had en daarom dacht 'nu is het tijd voor rechts!'. Jammer genoeg kom ik er niet zo vaak. Ik ben niet zo vaak in m'n nopjes, in m'n hoofd gestructureerd en in m'n hart alleen maar enthousiast. Ik kan de keren nog herinneren. Misschien dat ik daarom 'op zoek' ben naar liefde. Omdat ik dan weer eens rechts kan gaan en ervaren hoe dat ook alweer is. Al is het maar heel even, om even geluk te voelen en te weten waar ik het voor doe.

En het gekke is, mijn hoofd bepaalt zelf ineens waar hij heen wil. Zelf ineens de intentie, links of rechtdoor. En soms, heel misschien rechts. En soms, een klein stapje achteruit. Waarom gaan we nou niet rechts? Net alsof rechts een afgesloten weg is en ze het bord pas weghalen als ze vinden dat ik het verdien. Als ze weten dat ik er klaar voor ben. Dan pas willen ze de weg vrijmaken en kan ik rechts in.

Zucht. Wanneer gaan mijn hart en mijn hoofd een keer dezelfde kant uit? Wanneer zijn zij het een keer eens met elkaar? Misschien morgen..