Kijk, ik snap dat je bezorgd bent. Dat is lief. Maar weet je wat ik niet snap. Dat dat altijd komt in uitersten. Dat het pas komt, wanneer iemand breekt, iemand ander gedrag vertoond of iemand niet meer altijd om je grapjes lacht. Ik wacht gewoon op dat extra stukje liefde wat ik soms nodig heb en veel te vaak niet krijg. Net alsof ik er om moet vragen, omdat de liefde dan pas kan komen. Terwijl ik vaker dan dat mijn dosis liefde nodig heb. Juist op de momenten waarop het lijkt dat het goed gaat. Dan ben ik sterk, van binnen nog steeds zo gebroken en is het moeilijk om door te blijven knokken. Juist dan wacht ik soms op het extra zetje. 'Je doet het goed'. 'Je bent een topper'. 'Wat ben je sterk'. 'Ik hou van je'. 'Ik ben trots op je'. 'Gaat het wel?'. 'Ik vind het knap van je'.
Nee, nee, nee. Misschien haat ik daarom de liefde, de mensen en de wereld wel zo. Omdat iedereen dit stukje niet snapt. Zou ik het zeggen, zou de spontaniteit weg gaan. Zouden mensen zich opgedrongen voelen om mijn 'regel' na te leven. Net alsof ik aan de grond genageld moet zijn, de afgrond nabij moet zijn, in het diepste dal zit, om liefde te kunnen krijgen. Om een arm om me heen te kunnen krijgen. Terwijl ieder naast mij weet hoeveel ik van een knuffel of zelfs een gemeende 'hoe gaat het met je?' op kan knappen. En als ik zeg dat het goed gaat, ze nog verder vragen 'echt wel?', waarop ik van tevoren weet dat ik het woordje van twee letters niet uit kan spreken en mijn tranen over mijn wangen gaan lopen.
Zonde.
Net alsof mensen niet weten dat ik vaker huil dan de keren die ik het laat zien. Dat is toch raar. Daarnaast denk ik dat mensen gewoon niet om willen gaan die sad is en het niet willen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten