Weetje wat raar is, als ik denk aan vroeger, aan mijn kindertijd, kan ik me niet veel herinneren. Naar mijn idee was ik altijd alleen. Daardoor heb ik snel de pc gevonden. Daar vond ik mijn vrienden. Op clubs.nl, op blogs, op andere online dingen. Daarmee kon ik mijn verhalen delen, mezelf zijn, mezelf uiten. Ik kon mijn creativiteit ontwikkelen, dingen zien, mezelf verwonderen. Waar moest ik dat anders doen? Ik kon dat niet op straat, ik kon alleen uren naar mijn beeldscherm staren. Zonder mijn pc, was er een enorme leegte. Daar waren mijn vrienden, daar was mijn leven, mijn doel, mijn alles. Toen ik mijn clubs-vriendjes niet mocht ontmoeten, was ik boos. Verdrietig.
Gelukkig kon ik er wel een paar ontmoeten. Leugentjes om eigen bestwil, noemen ze dat. Wat moest ik dan? En misschien heb ik mezelf wel gek gemaakt met het idee dat dat vrienden waren, maar op dat moment gaven zij mij hoop en een reden om te leven.
Het is gek. Ergens wil ik het zelf niet eens geloven. Ik wil ook niet over vroeger praten. Ik verdring vroeger. Vroeger was alles anders, geloofde ik veel in dingen die er niet waren. Vroeger was niets zoals het was. Vroeger was ik altijd alleen. Vroeger, nee vroeger was niet leuk. Van vroeger heb ik spijt. Vroeger verafschuw ik. Ik haat het. Ik wou dat het anders was. Ik hou m'n mond wel als het over vroeger gaat. Vroeger, nee ik wil niet meer. Ik wil niet dat vroeger was zoals hij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten